De leiders en het gewone volk

JCDe minister-president op TV en de volgende dag zeventien (17) pagina’s van de Volkskrant gewijd aan het overlijden van JC; vandaag volgde de NRC met nog eens 17 pagina’s. Ik heb het maar niet verder gevolgd op de televisie en elders. Ik vind het wel opmerkelijk dat iemand die vroeger erg veel betekende voor het voetbal, maar de laatste 10 jaar nauwelijks meer, op deze manier geëerd wordt. Fokke en Sukke staan hem bij de hemelpoort op te wachten: “Eindelijk de echte verlosser.” Zijn de initialen JC toeval? Jammer dat hij het niet meer zelf kon meemaken…

Kennelijk verwachten de media een groot medeleven van het Nederlandse volk voor deze  volksheld, die destijds veel voor het voetbal betekend heeft; inclusief al zijn nuttige trapveldjes. Als ik de sport-katerns van de afgelopen jaren correct interpreteer, is er juist nu een grote behoefte aan zo’n stimulator voor het voetbal als hij. Maar dat was hij blijkbaar niet meer. Waarom dan toch al die aandacht? Zeker in een tijd waarin andere belangrijke gebeurtenissen onze aandacht vragen.

We hebben duidelijk behoefte aan helden en rolmodellen. Waarschijnlijk omdat we zelf geen mogelijkheden zien om topprestaties te leveren, maar ons we graag bij de leiders willen aansluiten. Waarschijnlijk geeft  ons dat het idee dat we een steentje bijdragen aan hun succes, maar dat kan bij JC alleen postuum het geval zijn.

Vaak wordt de topman van een bedrijf bejubeld door werknemers, aandeelhouders en bewonderaars. Denk maar aan Plesman en Orlandini bij de KLM, de Philipsen bij Philips, en de Watsons bij IBM met hun THINK-bordjes. Alsof hij of zij alle prestaties levert.Fantastische leiders en rolmodellen allemaal met een enorm charisma, die onze geheugens zijn blijven hangen. Maar wat zouden ze zijn geweest zonder hun medewerkers? Leiders zonder volgers hebben echt geen toekomst, hoeveel charisma ze ook mogen hebben.

Tijd dus om het gewone volk eens in het zonnetje te zetten. Dat zijn wij allemaal, want echte leiders lezen mijn blog niet. Wij bestaan uit duizend miljard cellen, waarvan 10% zenuwcellen. In die 100 miljard worden al onze ervaringen fysiek vastgelegd – die bepalen hoe wij denken, voelen en ons gedragen. Daarmee moeten de leiders het ook doen, maar blijkbaar hebben ze wat meer lef en visie dan wij om hun positie te creëren.

Toch zou ik niet graag in hun schoenen willen staan, want je zult er keihard voor moeten werken. Het cliché is dat je steeds alle ballen in de lucht moet weten te houden. En het risico van afbranden wordt steeds groter – één misstap en het is met je gedaan. Dat is de keerzijde van al die aandacht. Ik blijf toch liever de man van het gewone volk.

 

Hein van Steenis (31 maart 2016)    Zie verder mijn blog op  www.vsteenis.nl



Reacties zijn gesloten.